19.2.14

"Πόσο κρατάει το αύριο;" - ένα ραδιοφωνικό αφιέρωμα

“Πόσο κρατάει το αύριο;”. Αυτός ήταν ο τίτλος του αφιερώματος στον Θόδωρο Αγγελόπουλο από το radiobubble, δύο χρόνια μετά και κόντρα στη σκόνη του χρόνου, το Σάββατο 25 Ιανουαρίου 2014.

Ήχος και εικόνα, τοπία και λόγος, ραδιοφωνικές εκπομπές αλλά και προβολές έκπληξη συναντήθηκαν για μια μέρα σε μια σχεδία στη μέση της δικής τους θάλασσας. Στον αέρα του ραδιοφώνου παραγωγοί του radiobubble και αγαπημένοι καλεσμένοι προσέγγισαν ο καθένας μέσα από το δικό του πρίσμα το αναμφισβήτητα πολυεπίπεδο έργο του σκηνοθέτη, ενώ στο καφέ προβάλλονταν "ιστορίες βγαλμένες από την κάμερα του “επισκέπτη” που μας έδωσε ένα μέρος να κοιτάμε".


Συνεισφέρουν με το βλέμμα τους οι: Χαμένο Επεισόδιο, Σαμσών Ρακάς (πορτατίφ), Silentcrossing, Καίσαρ Εμμανουήλ των Contrabbando, Γιάννης Μάργαρης, Καλλιόπη Τακάκη, Κωστής Ζουλιάτης, Jaquou Utopie, Mind The Gab






10.2.14

ο Τόνι Σερβίλο για τον Τεό

"Εμπιστευόμουν τον Τεό όπως ο γιος τον πατέρα". Ο Τόνι Σερβίλο, ο σπουδαίος Ιταλός ηθοποιός και πρωταγωνιστής στην Άλλη Θάλασσα, μιλάει στον Άκη Καπράνο για την εμπειρία του δίπλα στον Θόδωρο Αγγελόπουλο και την περιπέτεια των γυρισμάτων που έμεινε μετέωρη.

Δημοσιευμένη στην εφημερίδα Τα Νέα, 8.2.14, μπορείτε να τη διαβάσετε



6.2.14

για το λιβάδι που γιορτάζει

[του costinho] 02.02.2014
Για να'χουμε έναν έρωτα που να μη μας τον λερώνουν
ένα τραγούδι που να μπορούμε να τραγουδάμε
Τάσος Λειβαδίτης



Ταινιοθήκη, σκοτεινή αίθουσα. Δεν είναι ακόμα σκοτεινή, κόσμος μαζεύεται για την προβολή. Κόσμος γεμίζει φως την αίθουσα πριν της επιτρέψει το σκοτάδι. Σε ένα βλέμμα μου, δεν γίνεται αυτό που περιμένω ως το πιο φυσιολογικό εκείνη τη στιγμή. Να ανοίξει η πόρτα και ανάμεσα στους καλεσμένους, να μπει ο Θόδωρος. Για μια στιγμή -είμαι σίγουρος ότι έγινε- μου φαίνεται πραγματικά φυσιολογική, πολύ φυσιολογική η σκέψη αυτή· σχεδόν την είδα τη μορφή του ανάμεσα στα περάσματα, καθημερινή· αναγκαία. Και δεν είναι όνειρο, καταλαβαίνω ότι είμαι ξύπνιος. Ή σχεδόν. Αφού σου μιλώ για μαγεία.

Περάσαμε τα σύνορα και είμαστε ακόμα εδώ



Το επιτρεπτό όριο να κοιτάς τους περαστικούς στα μάτια είναι ένα δευτερόλεπτο. Ύστερα πρέπει να χαμηλώσεις το κεφάλι. Να κάνεις τάχα πως κοιτάς το ρολόι σου. Ακόμα κι αν το ρολόι σου έχει γίνει ένα στρογγυλό κάδρο που μέσα του δείχνει την εικόνα του περαστικού.

Καθότανε στη διπλανή θέση. Αμίλητη με κάτι μεγάλα φρύδια και έντονες βλεφαρίδες που την πρόδιδαν κάθε φορά που γύρναγε το βλέμμα της προς το μέρος μου. Από τις γυναίκες που δεν τις φαντάζεσαι εύκολα με νυφικό. Ξέρεις. Από αυτές που δεν τις ερωτεύεσαι με την πρώτη ματιά αλλά είναι αδύνατον να μην τις ερωτευτείς με τη δεύτερη. Τώρα βρισκόμασταν στη δεύτερη.

Ανάμεσά μας, ένας μπλε σάκος. Η δεξιά παλάμη μου ακουμπούσε διακριτικά  πάνω του με τρόπο που αφενός δήλωνε πως ήτανε δικός μου και αφετέρου δεν έκρυβε την ταυτότητα μου: Στρατιώτης πεζικού Μίροσλαβ Σωτηρίου, Τάγμα 504, στρατόπεδο Σκιαδοπούλου, Φλώρινα.  Ο μαρκαδόρος άντεχε ακόμη, αν και από χτες είχα στα χέρια μου το χαρτί της απόλυσης. Σήμερα γυρνούσα οριστικά στην Αθήνα. Το τραίνο λόγω της έντονης χιονόπτωσης θα είχε τουλάχιστον  δυόμιση ώρες καθυστέρηση. Καθότανε στη διπλανή θέση.